Met een Linssen de Maas op(varend)

Het vaarseizoen 2011 is dus toch nog niet voorbij. Op maandagmorgen 14-11 is gepland dat Wim en ik vanaf het Goese Meer vertrekken, voor het wegbrengen een Linssen 450 naar Maasbracht voor de Linssen najaarsshow. De geplande route loopt via de Oosterschelde naar de Bergsediepsluis, de Schelde-Rijn verbinding naar het Volkerak, het Hollandsch Diep, de Amer (bij de Biesbosch), de Bergse Maas en dan de hele Maas op tot aan Maasbracht. De route gaat via een aantal vaarwegen waar ik nog nooit gevaren heb, de brughoogte daar is te krap voor een zeilboot met staande mast. Het wordt dus interessant, ik probeer van bijzondere punten een fotootje te maken. Er gaan dikke truien en sokken mee, het weer ziet er relatief goed uit, maar het is al behoorlijk koud, zeker op het water !

Op maandag rijden we al vroeg via Scharendijke, waar we Wim oppikken, naar de prachtige lokatie van het Goese Meer waar we aan de eigen aanlegsteiger de 'Kwintebank' aantreffen. Na het inladen van de victualiën en een inspectieronde vertrekt chauffeuse Irene weer naar huis en kiezen wij het niet zo ruime sop van het Havenkanaal naar de Goessche Sas. Het is koud en mistig in het hele land, gelukkig is er zicht genoeg om veilig te kunnen varen. Voor nog slechter zicht hebben we ook radar aan boord, hoewel dat een zeeradar is, die strikt genomen door het grote bereik voor gebruik op de binnenwateren minder geschikt en zelfs niet toegestaan is. Toch is het een nuttig hulpmiddel. Eenmaal op de Oosterschelde gaat het richting Berge Diepsluis, die ten tijde van de Deltawerken gebouwd is als onderdeel van de Oesterdam. De sluis ligt bovenop de historische fundamenten van de verdwenen stad Reimerswaal. Via de sluis en het schilderachtige plaatsje Tholen belanden we in het Schelde-Rijnkanaal, dat uitkomt in het Volkerak. We vermijden door deze route de altijd vervelende schutting in de Krammersluizen. Eenmaal door de Volkeraksluis loopt het al tegen zonsondergang en begint de schemering. Omdat overnachtigingplaatsen verder Oostelijk niet zo ruim gezaaid zijn, besluiten we in Willemstad te overnachten. We vinden een plaatsje in de knusse gemeentehaven, en genieten van een heerlijk maal in de 'Rosmolen' .
  

Als we dinsdagmogen vroeg opstaan, is het potdik van de mist. Na enige tijd wordt de havenmond zichtbaar, en besluiten we te vertrekken. Zodra we echter buiten de haven zijn, lijkt het wel een dichte wattendeken, en is de boeg vanuit het stuurhuis nauwelijks zichtbaar. Met de nodige moeite keren we terug naar de haven, en leggen de Kwintebank aan naast het ponton waar de havenmeester kantoor houdt. In het havenkantoor worden we verwend met koffie en leuke verhalen van wat een havenmeester zoal meemaakt. Hij meldde dat gedurende de laatste dagen met dichte mist, verschillende pleziervaarders door de waterpolitie van het water zijn gehaald. Met slecht zicht is het op dit druk bevaren vaarwater verboden en bovendien levensgevaarlijk, zonder juiste apparatuur en papieren, je tussen de snelvarende binnenvaart te begeven. Als rond tien uur de mist minder dicht wordt en we de binnenvaartschepen weer enigszins kunnen zien varen, vertrekken we alsnog in oostelijke richting. De mist trekt later helemaal op, en als je de temperatuur even wegdenkt dan lijkt het wel lente. Met de Chip zijn we gewend bij de Moerdijkbrug af te buigen naar het Noorden, maar nu blijven we doorvaren in westelijke richting, en passeren we achtereenvolgens de Moerdijkbrug, de nieuwe HSL brug en de oude spoorbrug. Op bijgaande foto is op alle bruggen verkeer te zien, inclusief de HSL. Na de bruggen draaien we de Amer in, langs de verschillende Biesbosch onderdelen en het Anton Pieck-achtige plaatsje Heusden. De Maas wordt steeds schilderachtiger, met zandoevers en fotogenieke bomen. Door de geringe regenval in de recente periode is het peil en de afvoer van de rivieren op z'n laagst sinds jaren, dus hebben we vrijwel geen stroom tegen. Later in de middag passeren we de sluis bij de stuw van Lith. Als de zon bijna ondergaat, zoeken we een comfortabele overnachtingsplaats in 'De Gouden Ham' bij Maasbommel. 's Avonds kijken we via ZDF op de satellietontvanger met stijgende verbazing en ongenoegen naar de 3-0 aframmeling die het Nederlands elftal van de Deutsche Mannschaft krijgt. 

's Nachts vriest het behoorlijk, het teakdek is over een groot oppervlak spiegelglad door de aangevroren rijp, maar gelukkig is er vandaag (woensdag) geen mist. Voor zonsopkomst  varen we al weer, en zien de zon langzaam boven de kim uitklimmen, een prachtige aanblik vanaf de rivier. We passeren onderweg de sluizen van Grave en Sambeek, beide met stuw. We passeren vele dorpen met schilderachtige kerken en andere bouwsels, met even zo schilderachtige namen. Over de Maas varen talloze ponten, sommige zijn van het 'gierpont' type, die gebruik maken van de stroom om over de rivier te scheren. Een ankerkabel loopt via een bootje stroomopwaarts naar de verankering op de rivierbodem. Dus bij het passeren is het uitkijken geblazen.

Bij de sluis van Belfeld staat een koerier van Linssen klaar met twee jerrycans motorolie. De Steyr motoren verbruiken relatief veel motorolie, en de reservevoorraad aan boord staat per ongeluk achter slot en grendel. Maar met de verse voorraad en een  tot vultrechter omgebouwd waterflesje kan de olie weer op peil worden gebracht. 

Al met al schieten we heel goed op richting Maasbracht, helaas is de sluis bij Heel gestremd voor de pleziervaart. In plaats van de snelle route door het Lateraalkanaal, moeten we omvaren via de oude bedding van de Maas, dwars door Roermond. Het nadeel daarvan is niet zozeer de omweg in afstand, maar de passage van twee sluizen. De sluiswachters zijn niet de vlotste, en het vullen van de enorme sluiskolken vergt de nodige tijd. Intussen valt het duister in, gelukkig is de Maas ter plaatse breed met weinig obstakels, en na het verlaten van de sluis is het nog maar een klein stukje richting Linssen in Maasbracht.

Daar aangekomen leggen we de Kwintebank in een box, maken een kant-en-klaar-maaltijd warm en genieten van een goede nachtrust. De volgende ochtend wordt schoon schip gemaakt en worden we door een chauffeur van Linssen weer bij het thuisfront afgeleverd.

De foto's in dit blog zijn onderdeel van een grotere serie op Picasaweb , en zijn daar te bekijken.

De afgelegde route is te volgen op bijgaande kaartjes (foto's en kaartjes  worden vergroot weergegeven als je erop klikt)

CHIP in de winterstalling

Gistermiddag dan eindelijk een gaatje in de gezamenlijke agenda's, en tijd om de CHIP naar de winterstalling te varen. De winterbeurt en het verwijderen van de zeilen had ik twee weken geleden al gedaan, nu stond na aankomst alleen het vullen van de motor met antivries en het legen van de watertank en de boiler nog op de lijst. De tocht van Herkingen naar Brouwershaven (bijna 9 mijl) was een genot op een vrijwel verlaten Grevelingen. Hier en daar nog een zeiltje en een paar winterstallers waar de zeilen al af waren. Een stevig windje B4 uit ZO richting en een waterig zonnetje. Met de wind en de golven bijna in de rug ging het in vlot tempo in 1 uur 15 minuten naar Brouwershaven, waar Irene al op de wal stond te wachten. Voor het vullen van de Yanmar met antivries moet de thermostaat worden verwijderd. Dat is door de Japanners tot een kunst verheven, want er ligt een goed verankerde hogedruk brandstofleiding precies op de plek waar je ruimte nodig hebt om de thermostaat eruit te krijgen. Daarna nog de aan bederf of verloopdatum onderhevige spullen van boord gehaald en de boot afgesloten. De gebroeders van Ast weten er verder wel raad mee, en na een tijdje ga ik wel eens kijken waar in de vernieuwde winterhal ze de CHIP hebben weggelegd.
Dit jaar hebben we door allerlei oorzaken niet zo veel gevaren met de eigen boot als we gewild zouden hebben, daartegenover is  de verhouding zeiluren / motoruren nog nooit zo gunstig geweest. We kijken al weer uit naar het volgende seizoen !

Hindeloopen - Scharendijke per Linssen 41SL

Op donderdagmiddag  13 oktober meld ik me met Wim in Hindeloopen voor het overvaren van een fraaie Linssen 41SL naar Scharendijke, voor een grote onderhoudsbeurt bij de Zeeuwse Linssen dealer Jonkers Yachts. Het is een reis van bijna 250 km (zie routekaarten met de gevaren route). De weergoden zijn ons, net als bij de trip vanuit Southampton, weer zeer goed gezind met een stralend zonnetje en weinig wind uit oostelijke richting. Om in het resterende daglicht vast een stuk van de route te kunnen varen, vertrekken we meteen na een korte inspectieronde over de boot in de richting van Enkhuizen. De twee ruim bemeten Volvo Penta's in de machinekamer zorgen voor een flinke snelheid, en nog bij daglicht varen we al de Compagnieshaven in Enkhuizen binnen. Na het vervullen van de havenformaliteiten wandelen we de gezellige binnenstad in en genieten een heerlijk maal in een van de vele restaurants in die omgeving.

De volgende (vrijdag) morgen om 8 uur gaan de trossen los voor een zo groot mogelijke ruk in zuidelijke richting. Het naviduct is zeldzaam rustig in deze tijd van het jaar, het niveauverschil tussen IJsselmeer en Markermeer is te verwaarlozen, maar er wordt toch een volledige schutprocedure gevolgd. Eenmaal op het Markermeer is het genieten van de prachtige vergezichten, zoals de driemaster in het tegenlicht, en het 'Paard van Marken',  dat we op steenworpafstand passeren. De door de vuurtorenwachter weer gangbaar gemaakte mistbel (zie beschrijving op de website van het Paard) is goed zichtbaar.

Amsterdam komt snel in beeld, waar we door de Oranjesluizen naar het binnenwater moeten schutten.
Er wacht een verrassing : in de sluis ligt de 'Shtandart' (zie ook hier , hier en hier), een kopie van het eerste schip dat Tsaar Peter de Grote in St Petersburg liet bouwen na zijn rondtocht door de toenmalige Nederlanden en Engeland (dat laatste vermelden de geschiedenisboeken nooit ! ) om het scheepsbouwvak te leren. De Tsaar werd zelf de eerste kapitein op het schip dat 16 jaar dienst deed als vlaggenschip van de Russische Marine. 300 jaar later werd op 4 november 1994 in St. Petersburg de kiel gelegd voor de bouw van een exacte kopie van het schip waar Peter de Grote zo trots op was. Volgens de traditie van de 18e eeuw werd ook de 'nieuwe' Shtandart rijkelijk gedecoreerd met prachtig beeldsnijwerk. De bouwer en kapitein van de replica, Vladimir Martus, is een oude bekende van de Bataviawerf. Begin jaren negentig liep hij daar namelijk stage. Daarna keerde hij terug naar Rusland om 'Shtandart' te bouwen. Na 5 jaar hard werken met een bouwploeg van ongeveer 40 personen, werd de replica in 1999 in het bijzijn van 40.000 toeschouwers in St Petersburg te water gelaten.  De eerste reis van de Shtandart was naar Zaandam waar Peter de Grote het vak van scheepstimmerman leerde. De Shtandart maakt nu rondreizen door Europa om het geld voor het onderhoud bij elkaar te krijgen, toevallig lag ze recent in Maassluis waar ik het indrukwekkende schip van top tot teen kon bekijken .  Het is formidabel wat de Russen hebben gepresteerd om dit schip te bouwen, veel details zijn  in oude stijl met veel vakmanschap gemaakt. Er staan zelfs echte oude 'voorlader' stukken geschut goed vastgesjord op het dek achter de geschutpoorten. Helaas laat de technische toestand en de staat van onderhoud hier en daar nogal te wensen over. We vinden het niet erg om een tijdje te wachten tot het statige schip de sluis in slakkengang heeft verlaten ! We horen pas later dat de 'Shtandart' gebruikt is als het zeilschip van Willem Barentsz in de film 'Nova Zembla'


Dan volgt een eigenlijk vervelend deel van de tocht : het Amsterdam-Rijnkanaal , het is het drukst bevaren scheepvaartkanaal ter wereld. Voor zeilboten is het kanaal niet geschikt door de geringe doorvaarthoogte, zij dienen de zogenaamde staandemastroute via Amsterdam en Gouda te nemen.
Het is echt druk op het A-R-kanaal als belangrijke verbindingsroute met de grote rivieren, de vele binnenvaartschepen varen snel. Dat levert een onaangenaam golfpatroon op, met kruisgolven die ontstaan door reflecties via de damwanden. Die stalen damwanden, met hier en daar parallelle hoogspanningsleidingen zorgen er bovendien voor dat de stuurautomaat, die wordt aangestuurd door een magnetisch fluxgate kompas, regelmatig vreemde afwijkingen laat zien, waardoor je bij het ogenschijnlijk rechtuit varen je continue op je qui-vive moet zijn. Ter hoogte van Nieuwegein buigen we af, om via het Prinses Beatrix sluizencomplex het Amsterdam Rijnkanaal te verlaten, en de Lek in de richting van Rotterdam op te varen. Het sluizencomplex is indrukwekkend qua afmetingen (zie foto). De grote stalen sluisdeuren worden met een verticale beweging geopend en gesloten. Als je onder de deuren doorvaart, passeer je een flinke regenbui.
Er zijn weinig goede overnachtingsmogelijkheden op de Lek, we besluiten in de buurt van Schoonhoven te overnachten in een uitgestorven jachthaven waar nog net een mooie plaats vrij is. Het was een lange dag, maar we zijn flink opgeschoten, en kunnen als we geen tegenslag ondervinden bij de drie te nemen sluizen, op zaterdag gemakkelijk Scharendijke bereiken.

Zaterdagmorgen gaan we weer vroeg de Lek op. Het is 's nachts flink koud geweest, de hele rivier rookt als gevolg van het relatief warme rivierwater in combinatie met de koude buitenlucht.  Via Kinderdijk waar we de vele molens boven de polderdijken zien uitsteken, draaien we de Noord op richting Dordrecht. We zien in de verte even een glimp van de van Brienenoordbrug en de skyline van Rotterdam. De aanblik van Dordrecht vanaf het water is altijd weer majestueus. Via een stukje Oude Maas varen we de Dordtse Kil op. Dat dit het drukst bevaren stuk water van Nederland is, blijkt maar weer als we vanaf de Oude Maas een ingewikkelde manoeuvre moeten maken om over te steken naar de Dordtse Kil.

Eenmaal op het Hollands Diep lijkt het qua zeilers wel hoogseizoen : iedereen lijkt nog even van het mooie weer in oktober te willen genieten. De Volkerak sluis wacht op ons verzoek per marifoon nog even met het sluiten van de sluisdeuren, waardoor we in recordtijd kunnen schutten. Zelfs de Krammersluis, toch een berucht obstakel, kunnen we bijna zonder vertraging passeren. Helaas is de Grevelingensluis in dit rijtje een uitzondering : als we met flinke snelheid de sluis naderen, gaat vlak voor onze neus de brug dicht, het licht op rood en vervolgens de sluisdeur dicht. De camera's die rond de sluis geplaatst zijn, en dit soort ongewenste situaties moeten voorkomen, worden kennelijk niet bekeken. De sluiswachter op afstand in Neeltje Jans is Oostindisch doof voor een oproep en verhaal per marifoon.

Maar goed een kniesoor die daarop let, we zijn ondanks een onnodig oponthoud  van een uur, ruim op tijd in Scharendijke. We genieten in restaurant Westenwind  aan de jachthaven in een prachtige ambiance van een heerlijk diner, en kunnen terugkijken op een mooie tocht, met voor deze tijd van het jaar unieke weersomstandigheden.
Nu de eigen boot nog naar de winterstalling varen en dan zit 2011 er qua varen al weer op !

Blankenberge-Brouwershaven en PZ (6/6)

Op vrijdagmorgen 30 september worden we in Blankenberge wakker onder een stralende zon, en bij een heerlijke temperatuur. Het lijkt wel lente in plaats van de laatste dag in september. Het havengeld bij de RSYB wordt betaald, waarbij de jonge havenmeester, die Guido heeft opgevolgd ons op het hart drukt vooral de groeten te doen aan 'den Alexander'. We doen inkopen bij de keurslager, de naastgelegen supermarkt, en eten een dubbele pannenkoek met bruine suiker op de boulevard bij tearoom  Nominoë, die vernoemd is naar het schip dat bij zijn vergaan bij Blankenberge in 1889 voor zoveel leed en commotie zorgde.

In verband met het getij bij het aanlopen van de Roompot gaan pas na lunchtijd de trossen los, en vertrekken we in pal noordelijke richting tot de A2 midvaarwaterboei. We peilen het in- en uitgaande verkeer van Zeebrugge daarmee enigszins mis, ondanks dat moeten  we toch nog enige keren uitwijken. Vanaf de A2 boei varen we richting de Botkil-W kardinaal en vandaar langs de noordkant Walcheren naar de 'Noordland' buitenhaven bij Neeltje Jans. We schutten snel naar binnen met vooral visbootjes, die op marifoonkanaal 25 hoog opgeven van hun vangst die dag.

De Oosterschelde baadt in de avondzon, en bij de Zeelandbrug kan ik een paar mooie sfeerplaatjes maken. De sluis bij bij Bruinisse veroorzaakt nogal wat oponthoud, waardoor we genoodzaakt zijn in het pikdonker de onverlichte Grevelingen af te varen naar Brouwershaven. Met behulp van de radar varen we de onverlichte boeien mis, en leggen voor de nacht aan bij de dieselpomp van de gebroeders van Ast.

We genieten van een welverdiende nachtrust, om 8 uur op zaterdagmorgen 1 oktober staat Hans van Ast al klaar bij de pomp, en vullen we de tanks met bijna 500 liter verse diesel. Het verbruik voor deze tocht komt daarmee op gemiddeld bijna 13 liter per uur.
In wegverkeer termen ongeveer 1,9 liter/mijl of 1 liter/km. Op basis van het brandstofverbruik : effectief geleverd vermogen gemiddeld 50 kW, dit komt overeen met 68 pk.

We varen in een half uurtje naar de thuishaven, en einddoel Port Zelande. Na aankomst leggen we het schip netjes vast, maken schoon schip en worden dan afgehaald door Irene.

Kort samengevat : dit was een schitterende tocht, met gedenkwaardig goede omstandigheden. Een tocht die met een gouden randje wordt ingelijst in de herinnering !

Vanaf Blankenberge gevaren :  64 mijl ; totaal 255 mijl vanaf Southampton (= 472 km)

(door op de foto's een of twee keer te klikken kunnen ze in groter formaat worden weergegeven)

Alle foto's van de reis zijn hier te bekijken

De route die we hebben gevaren :

Brighton-Blankenberge (5/6)

haveningang Brighton

Beachy Head 

donderdag 29 september : voor het ochtendkrieken staan we al weer op en vervolgen onze reis. Bij het verlaten van Brighton blijkt duidelijk hoe het verloop van de vaargeul is, waar we bij aankomst zo naar moesten gissen. Van het onbijt genieten we op zee, als de zon al boven de kim klimt.

de seven sisters in volle glorie !

In de richting van Eastbourne doemen al snel de beroemde Seven Sisters en Beachy Head op (zie voorgaande blogs). Met deze uitzonderlijke weersomstandigheden varen we vlak voor de uitstekende rots van Beachy Head, en kunnen zowel de oude als de 'nieuwe' vuurtoren van dichtbij bewonderen. 



Royal Sovereign vuurtoren

Beachy Head van dcihtbij.. 

Vanaf Beachy Head zetten we koers naar het vuurtoreneiland  Royal Sovereign, dat in de plaats is gekomen van het vroegere lichtschip dat waarschuwde voor de ondieptes in die omgeving.

Na passage van de Royal Sovereign zetten we koers naar Dungeness, waar dicht aan zee een grote kernreactor is gebouwd die een groot deel van Zuid Engeland van stroom voorziet. Het is zo'n lelijk complex dat je daar geen foto aan wilt besteden.

Na Dungeness buigen we af in NO richting, de koers is de SW Goodwin boei, waar we de oversteek naar Calais zullen maken. We passeren Dover, waar de grote ferries met hoge snelheid aan- en af varen. Intussen krijgen we steeds meer stroom mee, en halen op een gegeven moment zelfs 10,8 knoop snelheid over de grond. We melden ons keurig bij Dover Traffic Control met alle gegevens en de mededeling dat we de oversteek naar Calais gaan maken, dwars door de drukbevaren shipping lanes. De shipping lanes dien je qua kompaskoers zoveel als mogelijk loodrecht op de richting van de lanes over te steken, om de tijd dat je er doorheen kruist zo kort mogelijk te houden.

Achter ons vaart een groot  Nederlands zeilschip zonder zich gemeld te hebben volledig verkeerd de shipping lanes in. Dover roept hem op, na een paar vergeefse oproepen, en het dreigement andere maatregelen te nemen, zoals het sturen van de Kustwacht met alle daaraan verbonden konsekwenties, meldt de zondaar zich. In gebrekkig Engels laat hij blijken geen idee te hebben wat hij aan het doen is. Hij wordt op typisch Engelse wijze beleefd doch zeer dringend verzocht zich aan de regels te houden. Een Franse zeiler die in de buurt vaart, draait na overleg met Dover zelfs om, vaart naar de Nederlander toe en legt hem uit hoe te varen. Na die preek vaart hij keurig in ons zog richting Franse kust. Hij wordt door Dover op onnavolgbare wijze bedankt voor de medewerking. Van dit Engels taalgebruik kan ik echt genieten. Het is een schril contrast met hoe we in Nederland op de marifoon met elkaar omgaan ! 

Voorbij Calais varen we door de beboeide maar niet erg boeiende 'Passe de l'Est' en het 'Chenal Intermediaire' in de richting van Duinkerken en de Belgische kust. In de licht nevelige avondschemering maak ik een paar sfeerplaatjes van passerende schepen. We varen net buiten de boeien om de grote jongens de ruimte te geven. Ze varen hier in de vaargeul (gelukkig) al niet meer op topsnelheid.

Bij de Belgische grens is de zon al in zee gezonken en varen we in het donker richting Blankenberge, de bestemming voor vandaag. Bij de Frans-Belgische grens maakt een vaargeul een scherpe knik, lokaal bekend als de Zuyd Coote Pas. Waarschijnlijk omdat de boeien precies in het grensgebied liggen wordt er gebakkeleid wie dat moet betalen, want er is duidelijk bespaard op het aantal. In plaats van zoals gebruikelijk paartjes rode en groene boeien, ligt hier steeds maar een boei van een kleur, en moet je zelf maar uitzoeken wat de boeienrichting is om te weten aan welke kant het vaarwater ligt. De elektronica van de stuurinrichting raakt hiervan waarschijnlijk de kluts kwijt, want om onverklaarbare redenen draaien we zomaar een ererondje. Er gebeuren wel meer onverklaarbare dingen in de Raymarine installatie, er is bij de montage of calibratie waarschijnlijk een foutje gemaakt, want we raken regelmatig van de uitgezette koers. Maar met twee paar oplettende ogen aan boord leidt dat gelukkig niet tot ongelukken.

Bij het binnenvaren van de Belgische territoriale wateren gaat de zon onder, en varen we verder in het donker. Ter hoogte van Nieuwpoort worden we plotseling verblind door een fel zoeklicht, en worden we per marifoon opgeroepen ons bekend te maken. We zijn kennelijk al een tijdje gevolgd door een volledig donker gekleurde boot met gedoofde navigatieverlichting, die we ook op de radar niet hebben gezien, we worden volkomen verrast. Die Belgen kunnen zeker niet lezen, want de bootnaam staat met koeienletters op de boot. Maar een strenge stem met hevig Belgisch accent die meldt dat hier de Belgische politie spreekt, laat geen ruimte voor grapjes. Na meerdere keren de bootnaam in het international alfabet gespeld te hebben (wat zijn die gasten traag van begrip, of kunnen ze niet schrijven ?), en het verstrekken van alle mogelijke gegevens zijn de twijfels over onze bedoelingen kennelijk weggenomen, en mogen we verder varen. De navigatieverlichting bij de politie gaat weer uit en weg stuiven ze in stealth mode, op zoek naar een nieuwe prooi.

Na enige tijd komt Blankenberge in zicht op de plotter, en om twee uur 's nachts varen we bij laag water tussen het in het donker nogal spookachtig aandoende staketsel door in de richting van de ons welbekende Scarphout Yacht Club, en vinden een plaatsje aan de langssteiger.

Vandaag gevaren :  136 mijl ; totaal tot nu toe 191 mijl vanaf Southampton.

(door op de foto's een of twee keer te klikken kunnen ze in groter formaat worden weergegeven)

Southampton-Brighton (4/6)

Sluisje Hythe Marina

de Solent

woensdag 28 september :  na een iets vertraagde vliegreis met FlyBE vanaf Schiphol worden we opgehaald door de Engelse vertegenwoordiger. Die had de boot na de Boatshow in de Hythe Marina village gelegd, aan het water op flinke afstand tegenover Southampton.  De goede man wilde natuurlijk ook wel eens in zo'n mooie boot varen.  Na een korte inspectieronde vertrekken  we meteen, en moeten door het piepkleine sluisje van de marina naar buiten worden geschut.
Door de maanstand is het rond deze tijd springtij, wat betekent dat de getijverschillen en de stroomsnelheden rond deze datum op z'n hoogst zijn. Het kan in je voordeel en je nadeel werken. Dat laatste merken we op weg naar de Solent, een paar knoop stroom tegen scheelt al gauw qua snelheid over de grond een slok op een borrel. We verliezen hier drie tot vier knopen snelheid, daarmee wordt onze snelheid over de grond praktisch gehalveerd (voor de niet zeelui : 1 knoop = 1 zeemijl per uur, 1 zeemijl = 1852 meter, dit is 1 boogminuut op de de doorsnede van de aarde ter plaatse van het middelpunt en de polen)

No man's land fort

flinke stroom tegen ...

Op de Solent staat een straf windje, er wordt ook druk gezeild. Bij het verlaten van de East Solent passeren we Portsmouth , een belangrijke marinehaven en één van de thuishavens van de Royal Navy. Om de toegang naar de Solent te controleren en zonodig te blokkeren, zijn in  lang vervlogen tijden twee gigantische forten gebouwd, het No man's land fort  en het Horse Sand fort . Om in de Wereldoorlogen onderzeeërs de toegang te blokkeren, zijn op een diepte van ca 2 meter onder water vanaf beide forten naar het vasteland omvangrijke barrières  gebouwd, en tussen de forten werden 's nachts torpedonetten gespannen. Overigens hebben niet alleen forten, maar ook boeien hier bijzondere namen : Spithead, Horse Tail, Nab End. We varen tussen de Boulder en de Street boei over de ondiepte The Looe oostwaarts. Als we het getij op de nog te varen route nauwkeurig bekijken, blijkt dat we in Dover niet op een gunstig tijdstip zullen aankomen.

..de gang erin naar Brighton..

Omdat we vanmorgen al heel vroeg vanaf huis zijn vertrokken, en de hele nacht doorvaren ondanks het mooie weer geen aanlokkelijke optie is, besluiten we vanaf The Looe in rechte lijn naar de marina van Brighton te varen om een tijstop te maken en te overnachten. We naderen Brighton rond 10 uur 's avonds in het pikkedonker. De marina wordt tegen de elementen beschermd door reusachtige blokken beton, want het kan er aardig spoken (zie hier ). Door de grote getijverschillen en ook hoge stroomsnelheden wordt langs de kust veel zand en slik heen en weer gespoeld, dat bezinkt op plaatsen waar de stroomsnelheden klein zijn, zoals havens.  Baggeren is duur, sommige havens worden nooit gebaggerd en vallen bij laag water helemaal droog. In Brighton is een tussenweg gevonden : zolang het gaat worden boeitjes gelegd in de aanloopgeul als er nog voldoende water staat om binnen te lopen. Overdag is dat geen probleem, maar 's nachts zie je daar geen hand voor ogen. Gelukkig was de eerste piepkleine boei verlicht, maar de beheerders laten late binnenkomers dan aan hun lot over, en denken dat je die andere boeien dan ook wel ziet. Niet dus. Maar  gelukkig komen we zoekend en langzaam varend binnen zonder vast te lopen in de blubber, om vervolgens een volledig bezette gastensteiger aan te treffen ! Na veel gezoek langs alle steigers vinden we eindelijk een gaatje waar de boot past. We nemen nog een glas wijn met een hartigheidje om de veilige aankomst te vieren, en zoeken dan snel de kooi op. De eerste etappe richting Zeeland zit erop, een lange maar mooie dag.
Gevaren afstand : vandaag 55 mijl
(door op de foto's een of twee keer te klikken kunnen ze in groter formaat worden weergegeven)

Alle foto's van de reis zijn hier te bekijken

Klaar voor de reis (3/6)

We staan gepakt en gezakt, de laatste weer- wind- en golfvoorspellingen zijn binnengehaald. In de driehoek Ierland-IJsland-Groenland zit een hoop 'weer'- ellende. Het weer voor de komende dagen ziet er in onze streken nog steeds perfect uit, hoewel het hogedrukgebied dat ons het mooie weer bezorgt aan het eind van deze week afzwakt en steeds verder in NO richting verschuift.

De wind draait in de nacht van dinsdag op woensdag van westelijk naar zuidoostelijk. De voorspelde golfrichting is ook ZO, wat betekent dat we een groot deel dwarszees zullen varen, en dat kan knap hinderlijk zijn. De verwachte golfhoogte in de Solent is woensdag zo rond de 70 cm, voor de NL kust vrijdag nog minder, met een opleving donderdagmiddag naar 90 cm, en een golfrichting, die ter hoogte van Zeeland dan van ZW naar ZO draait. Qua golfhoogte lijkt het allemaal prima te doen, en zo niet dan kunnen we het stabilisatiesysteem eens uitproberen.

Jammergenoeg beschikt de boot die we overvaren niet over een AIS zender, zodat we op Marinetraffic ( http://www.marinetraffic.com/ais/nl/default.aspx ) niet te zien zullen zijn.