Volendam - A'dam Sixhaven

Zaterdag 31-8. Heerlijk gezeild vanaf Volendam richting Amsterdam, vanaf Marken ZW koers met een NW wind, rond windkracht 5.


Via de Schellingwouderbrug, die was aangevaren maar gelukkig weer draait, en de Oranjesluizen varen we naar de Sixhaven in hartje Amsterdam, recht tegenover de Cruise terminal en het Centraal Station. Een groot MSC cruiseschip vaart onder veel getoeter door onze achtertuin.

We worden door Louise opgehaald, en blijven het weekend in Ouderkerk a/d Amstel. Op hun trouwdag gaan Louise en Louis lekker een avondje uit terwijl oma en opa oppassen. Zondag gaan we cultuur happen in het Cobra museum in Amstelveen. Zondagavond weer op de boot.

Volendam

Vrijdag 30-8 Gisteravond was een avondje met ontmoetingen met Compromisclub-leden. Naast ons meerde de C888 'Nirvana' met Beatrijs en Ebe van der Land af, en 's avonds kwamen Stanny en Roel Hagen even langs. naast de Nirvana meert nog een Friese mannenzeilboot af.

Vandaag willen we naar Volendam, maar de twee buurboten hebben 's morgens weinig haast. We dringen ook niet aan, maar al met al gaan we pas half twaalf richting Naviduct om naar het Markermeer te schutten. Het is bewolkt en het waait stevig uit het zuidwesten, precies de richting waar we naar toe willen. Er staat een heel vervelend hoge, korte golfslag waar het IJsselmeer zo om bekend staat. Er trekt een storing over, de wind is erg vlagerig en wisselt continu van richting, kortom het is lastig varen.

mooi plaatsje

wat een uitzicht...

Als we een flink stuk het Markermeer zijn opgevaren, is het idee om een slag te maken richting Hoornse Hop en dan rechtstreeks naar Volendam te varen. Helaas, de wind beslist anders. Door een windschifting worden we gedwongen bijna terug naar Enkhuizen te zeilen. Later draait de wind weer naar het westen en kunnen we bijna zuid varen. Nog later valt de wind bijna weg, en motorzeilen we naar Volendam. De golven zijn nu de kluts kwijt, het IJsselmeer lijkt wel een klotsbak.
Irene wil graag in het oude vissershaventje liggen, en daar is zowaar nog plaats. Het uitzicht over het Markermeer is prachtig, en we liggen op steenworpafstand van het centrum van Volendam. De storing is inmiddels voorbijgetrokken en een lekker zonnetje maakt het plaatje compleet !

de gevaren route

Dagje Enkhuizen

Donderdag 29-8. We ontwaken onder een blauwe hemel en een stralende zon, en vandaag totaal zonder wind. We besluiten de motor een dagje rust te gunnen, en vandaag Enkhuizen te 'doen'. Onthaast, dat wel. De vouwfietsen worden uit de bakskist getoverd en we doen inkopen bij AH en een plaatselijke fruithandel, die we in de loop van de jaren hebben zien ontwikkelen van een straathandel tot een schitterende winkel met top fruit.

Na de lunch gaan we richting Zuiderzee buitenmuseum, we hebben dat ooit twee keer eerder bezocht, maar dat is al jaren geleden. Op onze museumjaarkaart mogen we zonder betalen naar binnen. Je waant jezelf weer in lang vervlogen tijden. In het schooltje krijgen we een aardrijkskundeles van een onderwijzer die al heel lang geen kind meer in de klas heeft gehad, maar het lesgeven nog niet verleerd is. Hij behandelt de ontstaansgeschiedenis van  het IJsselmeer, van Nederland als waterrijk landje en de ingrepen die de mens daarin gedaan heeft, waardoor Nederland de vorm heeft gekregen zoals we die nu kennen.
Na de les lopen we verder door de verzamelde geschiedenis, en staan plotseling bij een visrokerij. Die buitenkans laten we ons niet ontgaan, en we eten een nog warme ambachtelijk gerookte haring. Wat een smaak ! We zien nog veel meer ambachten, die uit het dagelijkse leven zijn verdwenen. Wat is dat jammer, over een aantal jaren bestaan er geen vrijwilligers meer, die kunnen laten zien hoe bepaalde zaken in het verleden werden gedaan of gemaakt.

Als we terugfietsen naar de boot, genieten we van de mooie stadsgezichten die Enkhuizen kent. De roemruchte en rijke geschiedenis van Enkhuizen rond de Gouden Eeuw valt er uit af te lezen. De muren vertellen vaak een geschiedenis, helaas is niet van alles terug te vinden hoe die geschiedenis eruit heeft gezien. Zo is er een huis met twee ingemetselde kogels, die zullen ongetwijfeld voor de huizenbezitter belangrijk zijn geweest. Op internet is wel iets te vinden over huizen met kogels in Alkmaar en Haarlem, maar niet in Enkhuizen.

Waar de wind ons brengt ...

op bezoek bij de Adriana

de prachtige antieke Lemstersluis

We staan bijtijds op, we willen even langs bij Jeanne en Cees Balvert die met hun Katwijker steilsteven 'Adriana' aan de andere kant van Lemmer liggen. Na een bezoek aan de douche en de bakker varen we naar de neo-klassieke Lemstersluis uit 1888, een prachtig staaltje waterschaps architectuur. De vrouwelijke sluiswachter schut ons in recordtijd naar het IJsselmeer, en na een ommetje door de Lemstergeul zien we de karakteristieke Adriana al van verre liggen.

Na een gezellig koffieuurtje met appeltaart hijsen we de zeilen en vertrekken richting Urk. De wind blijkt vrij noordelijk te zijn, de koers die we comfortabel kunnen aanhouden is 240 graden, precies de richting waar Enkhuizen ligt. Dus wijzigen we ons reisdoel in Enkhuizen. De wind wisselt sterk in kracht, en de snelheid zakt soms tot een bedenkelijk niveau. We halen de genua binnen, en roepen de motor te hulp. Het grootzeil gaat naar beneden. Na een tijdje komen de golven, heel hinderlijk dwars. De wind komt even later, af en toe windkracht 5, en de genua helpt om de snelheid tot 6 knopen op te krikken.
We lopen de haven binnen, die tegen de verwachting in vol ligt. We leggen aan tegen een onbemand Duits zeilschip, en we krijgen meteen ook twee buren. Net als iedereen helemaal vast ligt, komt de Duitser terug en meldt dat hij gaat vertrekken. Dus alles gaat weer los, wij gaan tegen de kant en krijgen twee buurschepen. In de haven merk je niets van de wind, het is bloedheet en de parasol gaat op, genieten in de kuip. Bootjes kijken die binnenkomen en een plaatsje zoeken, sommigen handig en van anderen krijg je kromme tenen!

In hetzelfde restaurantje waar bij ons vorige bezoek aan Enkhuizen een visje hebben verschalkt, doen we dat nog een keer. De tongschar smaakt prima. Daarna een looprondje door de bruine vloothaven in een ultieme poging een paar calorieën kwijt te raken.

de gevaren route

Akkrum - Lemmer

Dinsdag 27-8 Na een heerlijk dagje Akkrum is het plan vandaag naar Urk te varen. Her vervolg van de reis vanaf daar is nog onduidelijk. De Schellingwouderbrug is aangevaren door een groot schip, en ernstig beschadigd. Tot nader order is de doorvaart voor staande mast schepen zeer onduidelijk. Rijkswaterstaat doet nu proeven of de veiligheid in het geding is, en als dat inderdaad zo is, dan is door doorvaart voor schepen met een doorvaarthoogte van 9,5 meter en daarboven langere tijd onmogelijk. De opties zijn dan via Den Helder overzee, of het Noordhollandsch Kanaal, naar IJmuiden.

lunch op de Kufurd

We vertrekken tegen tienen uit Akkrum met een stralende zon. We varen een stuk route terug die we ook op de heenreis naar Akkrum hebben gevaren, maar dat is geen straf in het prachtige Friese merenlandschap. Op de Kûfurd (Koevorder Meer) beginnen de magen te knorren en zoeken we een knus aanlegplaatsje van de Marrekrite. Wat een rust en ruimte hier.

Lemmer

Omdat het er naar uitziet, dat we Urk pas eind het eind van de middag kunnen bereiken, stellen we plannen bij en slaan we af richting binnenstad Lemmer. We vinden een mooie plek in hartje centrum. Ons Nespresso apparaat geeft de geest, we weten niet hoe snel we een nieuwe moeten kopen ! De koffietijd is heilig bij ons.
's Avonds laat worden we gebeld door Jeanne en Cees Balvert, die met hun schuit Adriana, na een tocht over een gedeeltelijk al donker IJsselmeer ook in Lemmer liggen, voor de Prinses Margrietsluis aan het begin van het Prinses Margrietkanaal.
We besluiten om woensdagmorgen vanuit het centrum van Lemmer door de Lemstersluis naar hun toe te varen om even bij te praten.

de gevaren route

Rondje Friesland met John, Mariska en Thijs

volle sluis

Vrijdag 23-8 komen de Akkrummers per openbaar vervoer in Harlingen aan. De trein rijdt vandaag niet tussen Leeuwarden en Harlingen, er is een bus ingezet. Maar ze zijn er, met een lichte vertraging. We wandelen naar de jachthaven en nadat alle bagage gestouwd is vertrekken we via de Tsjerk Hiddessluis naar de Waddenzee. Eenmaal buiten de haven zien we langs de Pollendam een hele armada van zeilschepen van de Waddeneilanden komen, die met z'n allen tegelijk op de vloedstroom naar Harlingen varen. Als we afbuigen naar Kornwerderzand, zitten we er middenin. We tuffen rustig op de motor in zuidelijke richting, we varen de wind dood dus de zeilen ophalen heeft geen zin, en zo denkt de hele armada erover. De meeste schepen hebben flink het gas erop en scheuren er vandoor.

lekker opwarmen bij oma

Eenmaal bij de bruggen van Kornwerderzand in de Afsluitdijk ligt alles te wachten, we leggen even aan om op een brugopening te wachten. Als de bruggen open gaan, gooit iedereen tegelijk los en probeert als eerste door de brug te komen, we hebben dit al zo vaak meegemaakt. We zijn net door de brug als de brugwachter de zaak weer op slot gooit. Als de sluis (die vlak achter de bruggen ligt) opengaat, weer dezelfde zenuwachtige taferelen, wij sluiten als laatste aan en liggen vlak tegen de sluisdeuren bij de schutting. Van Kornwerderzand varen we naar Makkum, een kwartiertje varen.
In de Marina Makkum krijgen we een mooi plaatsje. Thijs vermaakt zich met papa en opa in het zwembad. 's Avonds leren de vaargasten de paalsteek, mastworp en schootsteek.

Zaterdag 24-8 Vanuit Makkum gaan we het IJsselmeer op. het plan is om naar Stavoren te varen, en daar weer naar binnen te gaan. Het rif zit nog in het zeil van onze tocht van Den Helder naar Oudeschild, en dat is maar goed ook want in korte tijd neemt de ZO-wind toe tot ruim windkracht 5, en draait nog iets naar het zuiden. John zit aan het roer, we varen snel maar gaan ook nogal tekeer onder een flinke helling. Eigenlijk wil ik terugkeren naar Makkum, gezien de samenstelling van de bemanning met een 3-jarige aan boord, maar de bemanning wil graag doorvaren, de bikkels !

De bestemming wordt gewijzigd in Workum in plaats van Stavoren, en daar wordt het ruime sop verwisseld voor het fraaie Friese landschap. De sluis bij Workum is erg klein, er gaan maar een paar schepen in per schutting. John heeft daardoor tijd om een paar heerlijke haringen te halen in het stadje, die we ons onderweg goed laten smaken. We passeren na Workum het Grote Gaastmeer, de Yntema Sloot,en het Heeger Meer, wat eigenlijk een uitloper van de Fluesen is. De bestemming voor vandaag wordt de passantenhaven van Heeg, voorzien van met strandje en speeltuin. Dat blijkt veel boten met gezinnen met kinderen aan te trekken, het is er erg druk. 's Avonds worden we door John en Maris verrast met een heerlijk etentje in Heeg.

Zondag 25-8 's Morgens worden we gewekt met een regenbuitje, maar al snel wordt het droog en trekt de lucht open. Na het ontbijt vertrekken we richting Akkrum via een toeristische route, de Jeltesloot, Koevordermeer, Janesloot, Langweerderwielen, Noarder Aldewei. De aangegeven diepte op de recente Friesland kaart baart enige zorg in verband met onze diepgang, maar de praktijk blijkt mee te vallen.

Op de Noarder Aldewei gaat de Genua uit, en op de Goegarijpster poelen gaat het zeil omhoog. Meneer de wind reageert meteen en blaast af en toe met 20 knopen. John is in z'n element aan het roer. we steken door naar het Sneker Meer en maken een paar mooie slagen. Via het Heerenzijl en de Terkaplester poelen slaan we af naar de Meinesloot richting Akkrum. Omdat het al ruim lunchtijd is, en de magen knorren, zoeken we een aanlegplaats maar die zijn in de Meinesloot allemaal bezet. We slaan af naar It Deel (richting Heerenveen) en vinden bij een opvaartje een niet officiële maar wel rustieke aanlegplaats.

in de 'thuis' haven Akkrum

We laten ons de gebakken eieren met spek lekker smaken, John zwemt nog even rond de boot en dan vertrekken we weer richting privehaven bij het huis van J&M. In Akkrum spekken we de gemeentekas met het betalen van een paar exorbitante bruggelden, en leggen dan vlakbij de Mienewei aan. Even later zitten we aan een lekkere vis BBQ in de tuin.
Een heerlijk weekendje !

de gevaren route vanaf Makkum

Oudeschild-Harlingen

donker en koud om 6 uur

Donderdag 22-8 Om 5:45 gaat de wekker af, het is nog koud en donker, maar het tij wacht niet. We douchen en nuttigen een sneetje sûkerbolle met een kop thee, op deze brandstof gooien we de trossen los en om 6:45 varen we met een net opkomende zon tussen de havenhoofden van Oudeschild. Er zijn meer schepen die op dit vroege uur vertrekken, dat geeft altijd een gevoel van troost.

de zon komt op tussen de pieren

de Waddenzee is een spiegel..

Direkt buiten de pieren worden we voortgesleurd door de enorme vloedstroom die langs Texel loopt. Het is volle maan, en een dag voor springtij, dan doet de stroom nog eens extra z'n best. De Waddenzee is zo vlak als een spiegel, dat zie je niet zo vaak. Wind is er nauwelijks maar het is zo vroeg in de ochtend best fris. Door de lage temperatuur hangt er een flinke zeenevel, het zicht is niet meer dan 1-2 zeemijlen, net voldoende om steeds de volgende boei in de vaarroute te zien. Hoewel, in het begin varen we deels buiten de vaarroute, we steken een flinke afstand af, en liggen dan al snel aan kop van een konvooi van vijf schepen richting Friese kust.

Irene doet nog even een hazenslaapje, als ze wakker wordt gaan we aan de koffie. We hebben eigenlijk het plan om via het Verversgat en het Molenrak over een aantal ondieptes naar Harlingen te varen, maar door het slechte zicht nemen we nu de geijkte route via de Boontjes, we volgen de vaag zichtbare Afsluitdijk en de zeedijk bij Zurich richting Harlingen. Alle volgers slaan bij de sluizen van Kornwerderzand af naar het IJsselmeer. We hebben zoveel snelheid gemaakt, dat de vloedstroom nog steeds loopt als we de haven van Harlingen binnenlopen. Bij de Tsjerk Hiddessluis moeten we twee schuttingen wachten voordat we naar het zoete water worden geschut, maar de haven van de Harlinger Watersportvereniging ligt direct achter de sluis, waardoor we ruim voor de lunch tegen de kant liggen.

's Middags lopen we Rob en Wil Buurman tegen het lijf op de Voorstraat in Harlingen. We hebben ze ooit leren kennen tijdens een vakantie in Zuid Spanje toen de kinderen nog klein waren, en daarna lopen we ze overal ter wereld tegen het lijf. De ontmoeting vanmiddag past precies in dat patroon, we drinken eerst een wijntje bij de 'Blauwe Hand', en veel wijn en verhalen later besluiten we daar ook maar gezamenlijk een hapje te eten, lekker restaurant, aanrader !
We moeten nog haast maken om op tijd voor de koffie te komen bij onze 98-jarige tante Toet.
Het geheugen van tante Toet is nog formidabel, ze kon enkele, voor mij blinde vlekken in de familiehistorie zonder aarzelen invullen. Op de loodshistorie uit de vorige blog krijgen we een verrassend ander zicht, sommige puzzelstukjes vallen precies op hun plek.
Omdat we direct vanuit de stad naar tante Toet zijn gefietst, moeten we tegen middernacht in korte broek en dunne polo's met korte mouwen, zonder licht, en Irene met haar zonnebril op sterkte, in de koude avondbries de weg terug naar de boot afleggen. Via listige sluiproutes weten we overijverige dienders te ontwijken, en komen gezond en zonder bekeuring op de jachthaven aan.

Loodsbotter Texelstroom

Het weer hier op Texel is sinds onze aankomst perfect. De vouwfietsen doen volop dienst en maken weer de nodige kilometers. In de haven is het een en ander veranderd, de douches, water en elektra zijn nu inclusief. Je kunt niet meer via een beeldscherm inchecken, dat moet nu persoonlijk bij een van de vier havenmeesters. Klein probleem daarbij is dat ze er maar twee keer per dag gedurende anderhalf uur beschikbaar zijn. Dat is lastig in een getijdehaven waar men meestal op tij vaart, en daardoor op hele vreemde tijden aankomt en vertrekt.

Sinds ik het boek 'Op kruispost' van Hans Beukema heb gelezen over de zeilende loodsen voor de Nederlandse kust in de vorige eeuw en daarvoor, is mijn belangstelling gewekt voor de rol die mijn varende voorouders daarin hebben gespeeld. Mijn betovergrootvader Isaac Henry Clowting was gezagvoerder op het fregat 'Zoutman', hij overleed op 1-6-1856 op 40-jarige leeftijd in Hongkong aan de Hongkonggriep, en is ter plekke begraven. Ik heb daar in een eerdere blog al eens over geschreven.
Zowel zijn zoon, mijn overgrootvader Henry Isaac Clowting (geb 13-2-1846), als  zijn kleinzoon, dus mijn grootvader Marcus (geb 3-9-1876) waren loodsschipper op Terschelling, eind 19e - begin 20e eeuw. Zij voeren op (in onze ogen betrekkelijk kleine) schepen bij nacht en ontij en in zwaar weer op kruispost voor de Waddeneilanden.

Rinkelaar

Loodskotter

In het begin van de 19e eeuw waren dat rinkelaars, kleine tweemaster platbodems die totaal niet geschikt waren voor die omstandigheden. Op 12 oktober 1835 verging de Terschellinger 'Loodsrinkelaar No 1' met man en muis. Op 2 december 1867 verging de Loodsrinkelaar 'Terschelling en het Vlie No 4', met bijna de voltallige bemanning. Op 24 oktober 1868 verging de volgende rinkelaar, die ook weer 'Terschelling en het Vlie No 4' was genoemd. Er zijn op andere stations meer rinkelaars met complete bemanningen vergaan, voordat men mondjesmaat overging op loodskotters. In 1869 kreeg Terschelling z'n eerste kotter, de Loodskotter 'Terschelling en het Vlie No 9'. Helaas verging ook dit schip, in oktober 1869. De drie achtereenvolgende rampen kostten zevenentwintig mensen het leven.

Als een van de redenen voor die rampen wordt wel aangegeven, dat er (te) strenge regels voor de loodsboten golden. Ze dienden op post te blijven tot tenminste windkracht 7, en als die windkracht was bereikt, konden ze de zeegaten niet meer binnenlopen vanwege de grondzeeën die daar stonden. Ze moesten dan open zee op, en de storm daar 'uitrijden'. In die tijd was er nog geen marifoon of radio, het enige instrument was de barometer, en als die erg snel daalde dan wist men dat er zwaar weer op komst was. Kwam een schipper te snel binnen, dan kreeg hij een berisping en soms zelfs een boete.

Loodsschoener

Rond 1900 werden de kotters weer vervangen door houten loodsschoeners, prachtige schepen om te zien en een stuk zeewaardiger dan hun voorgangers. Vanaf 1920 kwamen er stalen loodsschoeners. Deze schepen waren snelle zeilers, maar ze waren zo scherp van lijn, dat ze niet door de wind te krijgen waren. Ze moesten 'halzen' (voor de zeilers onder ons : gijpen), om door de wind te kunnen gaan. Er werd in 1924 een hulpmotor ingebouwd, maar die stond niet in de hartlijn van het schip, maar aan stuurboordzijde. De grote schroef remde tijdens het zeilen het schip geweldig af, en de vaareigenschappen waren niet symmetrisch door de achterlijke plaatsing van de schroef. Hoe gek kun je het bedenken !

Ook de stalen loodsschoeners bleef een ramp niet bespaard, op 25 november 1925 verging de motorschoener 'Terschelling en Vlie No 2' in een storm met orkaankracht. Mijn opa Marcus Clowting is loodsschipper geweest tot aan z'n vervroegde pensionering in 1920. Hij werd als schipper opgevolgd door z'n zwager Teunis Bakker, een onverschrokken zeeman die meerdere heldhaftige reddingen als opstapper van de Terschellinger roeireddingsboot op z'n naam had staan.

De schipper ten tijde van de ramp was loodsschipper Zeijlemaker, hij was de opvolger van de in 1923 uit zijn ambt gezette loodsschipper Teunis Bakker, die meerdere keren op het matje had moeten komen bij z'n commissaris. Bakker had voor die tijd te menselijke trekjes, hij bracht bijvoorbeeld de scheepskok op z'n 25-jarige huwelijksdag tot aan het strand, zette hem met de roeiboot af en vertrok weer naar zee. En op een keer kwam hij op oudejaarsavond binnen en vertrok weer op nieuwjaarsmorgen, geheel tegen de strenge regels.Teunis Bakker werd toen met behoud van rang op een motorbotter geplaatst (qua functie een degradatie), en uiteindelijk ontheven van z'n functie en op wachtgeld gesteld.
De lijfspreuk van Bakker was 'als ik sterven moet, dan in m'n eigen bed'. Zeijlemaker heeft bij de aanvaarding van z'n functie gezegd 'Ik laat me liever verzuipen dan dat ik op het matje moet komen'. Dat het ooit werkelijkheid zou worden, zal hij toch wel niet bedacht hebben. Overigens blijkt uit de archieven dat Zeijlemaker in het jaar van de ramp een aantal keren naar het oordeel van z'n bazen te vroeg was binnengekomen, dus dat zal zeker een negatieve rol hebben gespeeld in z'n besluitvorming op de rampdag.

Een jaar na de ramp werd de kruispost voor het zeegat opgeheven en vervangen door een stoomafhaaldienst met het van rederij Doeksen gecharterde stoomschip 'Volharding'.
De ramp met de  'Terschelling en Vlie No 2' is in 1926 uitvoerig besproken in de 2e Kamer: zie http://resourcessgd.kb.nl/SGD/19251926/PDF/SGD_19251926_0000224.pdf , blad 1133. Dit heeft zeker mede geleid tot het opheffen van de kruispost.

De loodsrinkelaars, kotters en schoeners hadden altijd een aantal loodsen aan boord. Als een binnenlopend zeeschip een loods nodig had, werd per roeiboot een loods vanaf het loodsvaartuig overgezet, een onderneming op zich. Om de loodsenvoorraad aan boord op peil te houden, werden vanaf de eilanden loodsen per 'aanbrenger' overgezet op de loodsboot. Voor deze aanbrengers werd  in de loop der jaren een aantal scheepstypen gebruikt. De laatste in de zeilvaartperiode waren loodsbotters. Op Texel ligt de oudste bewaard gebleven stalen loodsbotter (bouwjaar 1906), die nu door een stichting als loodsbotter 'Texelstroom' in de vaart wordt gehouden. Zie http://www.youtube.com/watch?v=NPGMMHw6guw

Woensdag is de klusdag voor vrijwilligers van de Texelstroom, wij trekken de stoute schoenen aan, en beginnen een gesprek waarin ik de oude familieband met het Loodswezen uitleg, en aangeef dat opa Clowting waarschijnlijk wel eens op de Texelstroom heeft gevaren. Als Loodsbotter nr 1 heeft het schip van 09.02.1911 tot 1914 dienst gedaan in het 2e District (waar Terschelling onder valt). Gedurende de oorlogsjaren 1914-1918 was er geen loodsdienst, en werden de schepen in Harlingen opgelegd. Mijn opa en z'n gezin hebben die jaren tijdelijk in Harlingen doorgebracht.
We krijgen een rondleiding door het hele schip, de tand des tijds heeft hier en daar z'n sporen achtergelaten, maar nog steeds is het een schip met een prachtige lijn. Het loodsenverblijf is nog in de oude staat. Van de echtgenotes van de vrijwilligers krijgen we koffie en horen we sterke verhalen.

De werkzaamheden vandaag behelzen het verwijderen van de kluiverboom. Die is gescheurd toen een gast die mee wilde helpen tijdens het zeilen, de val uit z'n handen liet schieten, en de kluiverboom de klap naar beneden niet overleefde en een langsscheur opliep. Schadepost  € 2000,-. Uit medeleven worden we donateur van de stichting. Bijgaand een paar sfeerplaatjes.
Zie ook http://www.texelstroom.nl/varende-historie/de-restauratie en
http://www.texelstroom.nl/

de  fraai gelijnde Texelstroom

Alkmaar-Oudeschild (Texel)

 

19-8 Maandagmorgen worden we in Alkmaar gewekt met onweer en kletterende regen. Volgens de weerberichten is het een front dat overtrekt, en na de passage moet het beter worden. Na ontbijt en een lekkere douche begint het inderdaad op te klaren, we vertrekken om ca kwart voor tien tijdens het laatste restje van de bui. De opening van de Alkmaarse spoorbrug kunnen we zo net meepakken, we varen daarna in konvooi met een cruiseschip en een sleepboot. Alle bruggen openen als bij toverslag bij het verschijnen van dit konvooi.

Na het passeren van de eerste vlotbrug (typisch voor Noord-Holland), de Koedijkervlotbrug, gaat het mis. Plotseling verliest de motor toeren en kunnen we het konvooi niet meer bijhouden.
Het is snel duidelijk dat het probleem onder de boot, in de schroef zit, en dat is heel vervelend want daar kom je in ons geval met een saildrive niet zo gemakkelijk bij.
De truc om zo'n ongerief kwijt te raken is afwisselend vooruit/achteruit te schakelen, maar dat werkt nu niet. Het oude kanaal is helemaal niet ingericht om aan te kunnen leggen, maar we vinden een plaatsje waar je aan de kant kunt komen. Na flink trekken en wurmen met de pikhaak komt er een hele plastic AH boodschappentas uit de schroef tevoorschijn. Daarna kunnen we weer verder, maar het konvooi is ver uit het zicht verdwenen. Hulde echter voor de brugwachters op afstand, de vele bruggen kunnen we zonder noemenswaardig oponthoud passeren. Rond half drie komt Den Helder in zicht, via een sluis en een paar bruggen komen we in de marinehaven terecht, weer op zout water ! Op het kanaal hebben we redelijk beschut kunnen varen, hier in de haven blijkt pas hoe hard het waait. We moeten kiezen tussen een overnachting in een jachthaven of de oversteek naar Texel wagen. We kiezen voor de laatste optie, leggen een rif in het zeil en kiezen het ruime sop van de Texelstroom. We hebben de vloedstroom vol mee, en de golfhoogte valt niet tegen. De wind is bijna pal Noord, en Texel geeft in zo'n geval beschutting.

We kunnen in rechte lijn naar Oudeschild varen, en al na drie kwartier lopen we de ons vertrouwde haven binnen. Er is in de 'Waddenhaven Texel ' aan de 8-meter steiger volop plaats, we kunnen zelfs tegen de hoofdsteiger aanmeren. In de kuip, met een wijntje in de zon en uit de wind is het genieten ! Het weerbericht voor de komende dagen ziet er goed uit, we denken tot donderdag hier te blijven en dan over de Waddenzee naar Harlingen verder te varen, en vandaar gaan we via Makkum een stukje Friesland 'doen'.





Het verschijnsel vlotbrug (met dank aan Wikipedia) :

Dit is een vlotbrug

zo opent / sluit de brug

brug gaat voor ons niet verder open 

het vlotdeel schuift onder de oprit

'Een vlotbrug is een beweegbare brug, die opengaat door horizontaal te bewegen (zonder te draaien). De brug bestaat uit een op- en een afrit, die vanaf de wal naar een vlot leiden. Als de brug opengaat wordt dit vlot onder de op- en afrit getrokken. Als vlot wordt een stalen ponton gebruikt, vanwege de gewenste stabiliteit en draagvermogen. Men spreekt dan van een pontonvlotbrug.

In Nederland liggen op dit moment vijf pontonvlotbruggen, alle over het Noordhollandsch Kanaal. Deze vlotbruggen openen door de drijvende gedeelten onder de op- en afritten te varen waardoor dan de halve breedte van het kanaal voor de scheepvaart beschikbaar is. 
Van zuid naar noord:

- de Koedijkervlotbrug bij Koedijk, gemeente Alkmaar.

- de Rekervlotbrug bij Koedijk, gemeente Alkmaar.

- de vlotbrug bij het naar de brug genoemde dorp Burgervlotbrug, gemeente Schagen.

- de vlotbrug bij het naar de brug genoemde dorp Sint Maartensvlotbrug, gemeente Schagen.

- de vlotbrug in 't Zand, gemeente Schagen.

De vier oude bruggen zijn van hetzelfde type, de Koedijkervlotbrug is tegenwoordig uitsluitend voor fietsers en voetgangers, de andere drie verwerken ook regionaal autoverkeer. Het brugdek ligt beduidend lager dan de weg wat het op en afrijden erg traag maakt, bovendien zijn de bruggen zo smal dat een fietser en een auto elkaar nauwelijks kunnen passeren. Bij iets grotere verkeersdruk lopen de wachttijden dan ook snel op.

In 2010 werd bij Koedijk een nieuwe vlotbrug gelegd over het Noordhollandsch Kanaal. Deze vijfde brug heet de Rekervlotbrug en is genoemd naar de rivier de Rekere die voor de aanleg van het kanaal ter plaatse lag. De nieuwe brug zou een verbeterde versie van het traditionele ontwerp zijn, maar kampte met zoveel (technische) tegenslagen dat binnen een maand na de vertraagde oplevering in mei 2012 de brug weer voor meer dan een jaar gesloten is geweest'. (zie hier )

Toerist in Alkmaar

Zondag 18-8 ’s Nachts worden we regelmatig wakker van de wind die door de verstaging huilt en de regen die op het dek klettert. Het is noodweer en de Chip rukt aan z’n meerlijnen als een gevangene die bevrijd wil worden. We maken er een rustige luie ochtend van, na het ontbijt, als de regen plaatsmaakt voor de eerste opklaringen, douchen we in de sanitaire unit die bij de passantenhaven is ingericht. De haven ligt direct voor het politiebureau, en naast het stadskantoor, dus geen zorgen over criminaliteit hier.

St Laurenskerk met orgel

Na de lunch bezoeken we de grote St Laurenskerk. Zoals zoveel oude kerken, heeft deze kerk  een bijzondere ontstaansgeschiedenis. In de 15^e eeuw wilde het kerkbestuur een toren bouwen van wel 100 meter hoog. Deze hoogmoed kwam letterlijk voor de val, de toren stortte in en verwoestte het grootste deel van de kerk, inclusief een aantal nonnen. De huidige kerk ontstond vanaf 1470 daarna op de puinhopen, en werd voltooid in 1518 met een fraaie maar niet zo hoge toren. De twee orgels hebben ook hun verhaal : het koororgel uit 1511 is het oudste nog spelende orgel in Nederland. Het schitterende grote orgel van orgelbouwer van Hagerbeer stamt uit 1645 en is van 1723 tot 1725 door de Noordduitse orgelbouwer Frans Caspar Schnitger aangepast en verfraaid. Helaas wordt de kerk niet meer voor erediensten gebruikt, maar is tegenwoordig in gebruik als cultureel centrum. Er worden nog wel regelmatig orgelconcerten gegeven.

 Daarna wandelen we door de oude stad, het oudste deel van Alkmaar dat nog uit de Middeleeuwen stamt. Smalle straatjes en prachtige gevels, zeer de moeite waard. 

Intussen is het weer totaal omgeslagen, we genieten in de kuip van een lekker zonnetje. De plannen zijn morgen het Noordhollansch Kanaal helemaal af te varen  naar Den Helder, en daarna over de Waddenzee  door te varen naar Oudeschild op Texel.